Η προθεσμία της 31ης Ιουλίου πιέζει για επίτευξη λύσης Βρυξελλών – Ουάσινγκτον, ενώ η Γερμανία «καίγεται» για επιβίωση της αυτοκινητοβιομηχανίας της
ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΓΕΛΑΝΤΑΛΙ
Η διπλή παρέμβαση Μυτιληναίου σε διάστημα μόλις λίγων ημερών αναδεικνύει την υπαρξιακή κρίση της Ευρώπης, με τον πρόεδρο (και) της Eurometaux αρχικά να ανεβάζει τους τόνους -μέσω Bloomberg- και στη συνέχεια με ανάρτησή του -στο LinkedIn- να προειδοποιεί ότι ο πιο επιτυχημένος ιστορικός κύκλος της Ευρώπης, που άρχισε με το σχέδιο Μάρσαλ, το 1947, και την έναρξη της ευρωπαϊκής ενοποίησης τη δεκαετία του 1950, πλέον ευρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο του. Σε σημείο καμπής, καθώς ευρωπαϊκή οικονομία/επιχειρηματικότητα, συνακόλουθα οι κοινωνίες των χωρών βιώνουν απειλή για οριζόντιους δασμούς 30% από τις ΗΠΑ, με ταυτόχρονη ανατίμηση 15% του ευρώ.
Την ίδια ώρα, η ευρωπαϊκή βιομηχανία καλείται να γίνει πιο «ανταγωνιστική», όταν επιβαρύνεται με τριπλάσια τιμή ενέργειας (φυσικό αέριο και ρεύμα), σε σύγκριση με την Αμερική. Πώς αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τα συνδυαστικά προβλήματα, που απειλούν να προκαλέσουν μόνιμη βλάβη στην οικονομία γενικώς και στον υπερ-πολύτιμο εξαγώγιμο τομέα ειδικώς; Με σχέδιο επιβολής οριζόντιου φόρου (με άγνωστο ύψος) στις επιχειρήσεις και επιβάρυνση με 14 δισ. ευρώ επιπλέον φόρου στα καπνικά προϊόντα, προκειμένου να ενισχυθεί ο προϋπολογισμός της! Δυστυχώς, γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι οι τιμονιέρηδες της ευρωπαϊκής πολιτικής μοιάζουν να μην αναγνωρίζουν πλέον την πραγματικότητα, σημειώνει ο επικεφαλής του Metlen group, που μέσω της παρέμβασής του στο Bloomberg αναδεικνύει ακόμα ένα θέμα προβληματικής ρύθμισης, που απονευρώνει την ευρωπαϊκή βιομηχανία μετάλλων, διευρύνοντας έτσι το μέτωπο των διεκδικήσεων εν μέσω πολυεπίπεδων πολιτικών και τεχνικών διαπραγματεύσεων της Ε.Ε. με τις ΗΠΑ και την Κίνα.
Η παρέμβαση του Ευάγγελου Μυτιληναίου δεν είναι απλώς μια δήλωση διαμαρτυρίας. Είναι θεσμική παρέμβαση ακριβείας (με αφορμή δημοσίευμα του Bloomberg 9/7) για την επέκταση της κινεζικής παραγωγής αλουμινίου στην Ινδονησία. Δεν αποτελεί αποσπασματική ή απομονωμένη αντίδραση. Αντιθέτως, συνιστά μια στρατηγικά συγχρονισμένη πολιτικοεπιχειρηματική δήλωση υψηλής βαρύτητας, συνδυάζοντας θεσμική διεκδίκηση, γεωπολιτική ευθυγράμμιση και επιχειρηματική αυτοπροστασία.
Αυτό σε μια συγκυρία που η ευρωπαϊκή επιχειρηματικότητα ξορκίζει τον κίνδυνο/ενδεχόμενο οι επαφές Βρυξελλών – Ουάσινγκτον για επίτευξη συμφωνίας να τραβήξουν προς την καταληκτική ημερομηνία (Πέμπτη 31 Ιουλίου). Μερίδα αναλυτών εκτιμά πως η Ε.Ε. όσο πιο γρήγορα αποδεχτεί την συμφωνία που ζητά η Ουάσινγκτον τόσο λιγότερο ετεροβαρής θα είναι για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα.
ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ
Ο βασικός δασμός δεν θα είναι 30% αλλά ούτε και 10%, ενώ θα πρέπει να συνεκτιμώνται αφενός η υπερτίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου (15%), αφετέρου το ισχυρό ενδεχόμενο να υπογραφούν και επιμέρους συμφωνίες. Κοινός τόπος πως το Βερολίνο «καίγεται» και επείγεται για deal που δεν θα επιβαρύνει υπέρμετρα τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία. Επίσης, κοινός τόπος στην κοινότητα ότι οι «τιμωροί ομολόγων» έχουν… οπλίσει και περιμένουν. Η άνοδος της απόδοσης του 30ετούς της Γερμανίας στο 3,24% -υψηλό 14ετίας- ήταν ενδεικτικό και προειδοποίηση ηχηρή, που προφανώς συνεκτιμήθηκε από traders, επενδυτές και πολιτικούς. Το γεγονός πως έχουν αυξηθεί οι αποδόσεις για το μακροχρόνιο χρέος επιβεβαιώνει ότι η συνέχεια μόνο εύκολη δεν θα είναι. Και θα απαιτηθεί ορθολογική διαχείριση απ’ όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές προκειμένου να μη φτάσουν σε σημείο «θραύσης». Σημειωτέον πως το χρέος -σε ορίζοντα 30ετίας- ακριβαίνει τόσο για τις ΗΠΑ όσο για την Ευρώπη μέχρι την Ιαπωνία.
Η οικονομία της τελευταίας έχει περιέλθει -εκ νέου- σε δυσχερή θέση, οι μνήμες από την κρίση του carry trade είναι νωπές. Επιπλέον αναλυτές της Société Générale θεωρούν πως εν όψει του επερχόμενου… πάρτι δαπανών (μέσω δανείων/επιπλέον χρέους) για τις αμυντικές δαπάνες (και σχετικές υποδομές) οι bond vigilantes θα έχουν πλεονέκτημα. Ειδικότερα σε ομόλογα/χρέος οικονομιών χωρών με χρέος/ΑΕΠ μεγαλύτερο του 100% (λ.χ., Γαλλία, Ιταλία), διπλά ελλείμματα κ.λπ. Οι αναλυτές του γαλλικού οίκου προειδοποιούν πως θα απαιτηθεί ετοιμότητα διαρκείας και ότι θα ακολουθήσει μακρά περίοδος μεταβλητότητας/αβεβαιότητας. Το πέρασμα στην επόμενη φάση του διεθνούς εμπορίου (από την εποχή του Bretton Woods, δηλαδή 1971) θα είναι και επώδυνο για πολλούς -με ευκαιρίες για λιγότερους- σε όλα τα επίπεδα (γεωοικονομία, πολιτική, κοινωνία κ.ά.). Το 2026 κλείνουν 55 χρόνια από τη διάσκεψη (στο Νιου Χάμσαϊρ), όταν ο Ρίτσαρντ Νίξον -τότε πρόεδρος των ΗΠΑ- ανέστειλε (μονομερώς) το σύστημα της άμεσης μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό. Η συνέχεια λίγο ως πολύ γνωστή. Σήμερα ένας άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ -επίσης μονομερώς ενεργών- επιχειρεί να ξαναδημιουργήσει σύστημα ισορροπιών ευνοϊκό για τη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη. Ο σχηματισμός του επόμενου κύκλου έχει, ήδη, αρχισει.
Σύμφωνα με τον Ευάγγελο Μυτιληναίο, το πρώτο που πρέπει να κάνει άμεσα η Ευρώπη είναι να διαπραγματευτεί επειγόντως και αποτελεσματικά μια νέα εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ, με τις οποίες διατηρεί σοβαρό εμπορικό πλεόνασμα, αποφεύγοντας την κλιμάκωση και τις κούφιες απειλές.
Το δεύτερο, να υιοθετήσει τις προτάσεις Ντράγκι – Λέτα, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την εγκαθίδρυση μιας πραγματικά κοινής αποτελεσματικής αγοράς, αντί να εφευρίσκει νέους τρόπους για να επιβαρύνει τις επιχειρήσεις. «Ας μη γελιόμαστε, η από πολλού χρόνου αναμενόμενη υπαρξιακή κρίση της Ενωμένης Ευρώπης είναι ήδη εδώ…» προειδοποιεί ο επιχειρηματίας. Είναι κρίση πολυεπίπεδη, που αφορά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, τη γεωπολιτική επιδραστικότητα, την κοινωνική συνοχή, επιφέροντας σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα, επικίνδυνα για το μέλλον της.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ (ΦΥΛΛΟ 18/7/2025)
