Ένα μικρό υποβρύχιο πάρκο για ιππόκαμπους σε έναν απομονωμένο κόλπο στο Στρατώνι Χαλκιδικής, παρουσιάζει σε ρεπορταζ του το πρακτορείο Reuters.
Το μικρό καταφύγιο για το προστατευόμενο είδος των ιππόκαμπων αποτελεί μια πρωτοβουλία του δύτη Βασίλη Μεντογιάννη, μετά από μια πλημμύρα στο Στρατώνι το 2010, όταν το θαλάσσιο οικοσύστημα που ζούσε ο ιππόκαμπος θάφτηκε στη λάσπη. Με την βοήθεια ειδικών από το ΕΛΚΕΘΕ κατασκεύασαν ένα πλέγμα στον βυθό με σχοινιά και συνθετικά φυτά, δίνοντας στα υπέροχα αυτά πλάσματα σημεία συγκράτησης. Τώρα επιδιώκει την ευρύτερη προστασία τους από την μόλυνση και την υπεραλίευση.
“Μιλάμε για μια πολύ μικρή περιοχή, νομίζω ότι η διατήρηση των αλιευτικών σκαφών μακρυά απ’ αυτήν είναι κάτι που μπορούμε να πετύχουμε”, δήλωσε ο Μεντογιάννης. Ο δύτης ανακάλυψε τυχαία το σημείο στη χερσόνησο της Χαλκιδικής το 2007 και οι εμπειρογνώμονες της θάλασσας έχουν καταγοητευτεί από το εύρημα του. Κολυμπώντας σε βάθος περίπου 8-
“Είδα πολλούς και είπα στον εαυτό μου, ‘τι συμβαίνει εδώ;’ Νόμιζα ότι αυτό ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστο”. Δεδομένου ότι ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστο να βρεις ομάδες ιππόκαμπων, αποφάσισε να δημιουργήσει μια ομάδα από δύτες για να καταγράψει τα πλάσματα.
Οι ιππόκαμποι υπάρχουν στις ελληνικές θάλασσες, αλλά οι επιστήμονες λένε ότι είναι εξαιρετικά σπάνιο να βρεθεί ένας σταθερός και με διάρκεια πληθυσμός, ειδικά καθώς ο βυθός είναι άγονος και συνήθως δεν υπάρχουν αρκετά φυτά για να πιαστούν και να κυφτούν από τους θηρευτές τους. Υπάρχει, ωστόσο, άφθονο φαγητό, καθώς οι ιππόκαμποι τρέφονται με πλαγκτόν και άλλους μικροοργανισμούς.
“Σε μια μικρή νησίδα μια ομάδα επιμένει, ζει και ευδοκιμεί. Είναι σαν τους τελευταίους από τους Μοϊκανούς”, λέει ο Κώστας Δούνας, Διευθυντής Έρευνας στο Ινστιτούτο Θαλάσσιας Βιολογίας του Ελληνικού Κέντρου Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ). “Είναι ένα φαινόμενο μοναδικό. Όσοι έχουν καταδυθεί μαζί μας εδώ βλέποντας τους ιππόκαμπους έχουν μεγάλο ενθουσιασμό μετά την κατάδυση», αναφέρει ο δύτης Κώστας Κατσιούλης.
Το τεχνητό πάρκο βοήθησε να αυξηθεί περαιτέρω η παρουσία τους, αν και είναι δύσκολο να δοθεί συγκεκριμένη εικόνα για το μέγεθος του πληθυσμού τους. “Το πήραν καλά, ήταν πολύ χρήσιμο γι ‘αυτούς, γιατί μπορούσαν να γαντζωθούν επάνω του, να ξαπλώνουν και να καμουφλάρονται στο σχοινί”, πληροφορεί ο Β. Μεντογιάννης.
“Έχουμε περάσει αρκετές ώρες με τους ιππόκαμπους, είναι ντροπαλά πλάσματα και γυρίζουν τις πλάτες στις κάμερες όλη την ώρα”, προσθέτει.
