Στην Ελλάδα καλλιεργούνται σήμερα περίπου 600.000 στρέμματα αμπελώνων, σε ένα από τα παλαιότερα οινικά τοπία του κόσμου. Ωστόσο, πίσω από την ιστορική αυτή συνέχεια, αναδεικνύονται ζητήματα που σχετίζονται με τη μικρή κλίμακα των εκμεταλλεύσεων και τη γήρανση του ανθρώπινου δυναμικού. Η μέση έκταση ανά αμπελοτεμάχιο δεν ξεπερνά τα 4 στρέμματα, ενώ η μέση ηλικία των αμπελουργών φτάνει τα 58 έτη, χωρίς ενδείξεις ανανέωσης.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΓΕΘΗ
Παρά τη βελτίωση της εικόνας του ελληνικού κρασιού στο εξωτερικό, η οικονομική του απήχηση παραμένει περιορισμένη. Όπως επισημάνθηκε από τον πρόεδρο του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου (ΣΕΟ), Στέλιο Μπουτάρη, ο συνολικός ετήσιος κύκλος εργασιών των ελληνικών οινοποιείων είναι χαμηλότερος από αυτόν μιας μεγάλης ζυθοποιίας. Ολόκληρος ο ελληνικός αμπελώνας καλύπτει περίπου το 1/5 της έκτασης του Bordeaux, κάτι που αποτυπώνει τη μικρή επιχειρηματική κλίμακα του τομέα.
ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ
Ο ΣΕΟ έχει θέσει ως στόχους για την επόμενη διετία την αύξηση των μελών του Συνδέσμου, την αναθεώρηση της στρατηγικής για το ελληνικό κρασί, την ενεργοποίηση του Παρατηρητηρίου Οίνου, τη στήριξη νέων επιστημόνων και τη δημιουργία ομάδων νέων επαγγελματιών με ρόλο σχεδιαστικό και εκτελεστικό. Οι παρεμβάσεις αυτές αποσκοπούν στην ενίσχυση της βιωσιμότητας και της καινοτομίας στον κλάδο.
ΝΕΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ
Η μεταβολή στις καταναλωτικές συνήθειες, ιδίως των νεότερων γενεών, έχει επηρεάσει τη θέση του κρασιού στην καθημερινότητα. Παράλληλα, η κλιματική αλλαγή επηρεάζει ήδη την παραγωγή, τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Ορισμένα οινοποιεία πειραματίζονται με ανθεκτικές ποικιλίες και εξετάζουν τη μετατόπιση των καλλιεργειών σε μεγαλύτερα υψόμετρα.
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ
Στο πλαίσιο της ενίσχυσης του τομέα, υπεγράφη μνημόνιο συνεργασίας με τα Γενικά Αρχεία του Κράτους για την καταγραφή και ψηφιοποίηση της ιστορίας του ελληνικού κρασιού. Το έργο αυτό συγκέντρωσε και ταξινόμησε υλικό από οινοποιεία, δημόσιους φορείς και ιστορικά αρχεία, δημιουργώντας μια σημαντική πολιτιστική παρακαταθήκη.
ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ
Η απουσία λειτουργικού Παρατηρητηρίου Οίνου και η έλλειψη αξιόπιστων δεδομένων δυσχεραίνουν τον στρατηγικό σχεδιασμό. Ο πρόεδρος του ΣΕΟ πρότεινε τη συγκρότηση ενός «εθνικού συμβολαίου» για την αμπελουργία, με τη συμμετοχή της Πολιτείας και όλων των εμπλεκομένων φορέων. Στόχος είναι η αναγνώριση του ελληνικού κρασιού όχι μόνο ως προϊόντος, αλλά και ως εργαλείου ανάπτυξης και πολιτιστικής ταυτότητας.
